Over Brenda
Ik heb lang gezocht naar wie ik later wilde worden. Heel lang. Zo lang dat ik me soms afvroeg of ik het misschien gewoon nooit zou worden.
Mijn route kronkelde langs opleidingen als wetenschapsfilosofie, sociologie, psychologie, management — en zoals het een eeuwige student betaamt, ook nog wat zijpaadjes waarvan ik de namen soms zelf vergeet. Intussen werkte ik als ambtenaar bij stad Antwerpen, in zowat elke rol die je je kunt voorstellen: van typiste tot coach, van personeelsdirecteur tot marktonderzoeker.
En toch bleef er iets knagen. Een gevoel dat ik nog niet genoeg wist, nog niet genoeg gedaan had. Want diep vanbinnen had ik één grote droom: een boek schrijven. Iets maken dat bleef. Maar ja... was ik wel goed genoeg?
Dus begon ik klein. Met een blog: Vlindereffecten. Daarin verzamelde ik inzichten die me raakten, meestal afkomstig uit de talloze boeken die ik verslond. Het idee van het vlindereffect voelde als een perfecte metafoor voor mijn zoektocht. Misschien kon één zin, één inzicht, ook bij iemand anders iets in beweging zetten.
Nog steeds puzzel ik graag: sinds 2013 los ik de vragen op van het toelatingsexamen geneeskunde — aanvankelijk om mijn dochter te helpen. Toen zij een ander pad koos, zette ik alles online op www.keu6.be, waar duizenden studenten baat bij vonden.
De echte wake-upcall kwam via een oefening uit het boek van Stephen Covey: stel je eigen begrafenis voor. Niet bepaald gezellig, maar wel bijzonder effectief. Ik wist: het is nu of nooit. En dus schreef ik mijn eerste boek Hoe was je dag? Later volgden er nog twee — waaronder een handleiding voor wie ChatGPT niet enkel slim maar ook zinnig wil inzetten, als bondgenoot in zelfonderzoek en levensontwerp.
Groeien is verdwalen naar jezelf. Dat geloof ik diep. In mijn werk begeleid ik die zoektocht door helderheid te brengen in chaos — of die nu gaat over emoties, relaties of kennis. Zo vinden mensen opnieuw richting in hun eigen verhaal.
Meer over mij
In 2025 ben ik 35 jaar getrouwd met mijn man, mijn rots in de branding. Hij is mijn kok, chauffeur, boodschapper, eerste lezer, laatste lezer en nog veel meer — meestal tegelijk. We hebben twee kinderen. Sinds 2019 is het contact met een van onze kinderen verbroken.
Ik ga daar niet publiek op in, uit respect voor haar én onze familie. Maar het heeft me diep geraakt en mijn hele wereld op zijn kop gezet. Mijn onderzoekerhart leidde me sindsdien naar de donkere, vaak onzichtbare wereld van ouderverstoting, oudervervreemding en contactverlies. Omdat ik zelf ooit mijn vader verstootte, begrijp ik ook beide kanten van de breuk. Het treft helaas steeds meer ouders — en het is rauw, pijnlijk en verwarrend.
Maar het is ook de plek waar ik vandaag het meest voel: hier kan ik iets betekenen. Hier wil ik zijn. Daarom startte ik het online traject ‘Graag zien vanop afstand’, waarin ik ouders begeleid in een proces van innerlijke transformatie. De focus ligt op herkenning, heling en concrete inspiratie om terug kracht te vinden — om deuren open te houden zonder jezelf te verliezen. Zodat hereniging mogelijk wordt, met jezelf én, ooit misschien, met je kind.
Daarnaast zet ik mijn schouders mee onder de organisatie ‘Harten in Verbinding’, waar we werken aan herstel op alle niveaus: tussen ouders en kinderen, tussen families, en met jezelf. We geloven in de kracht van liefde, zelfzorg en gedeelde verhalen. Net als de feniks in het logo willen we als organisatie ouders helpen om, ondanks de pijn van verlies, opnieuw richting te vinden — voor zichzelf én voor hun kinderen. Niet door te forceren, maar door hoop en verbinding levend te houden.